دلم تنگ است.... - من و گل نرگس

 

 

یا رقیه بنت الهدی

 

بابا کنم تا دلبرانه شانه مویت

کشیدم ناز بازوی شکسته

به رویت ریختی گیسوی خاکی

نبینم تا که من ابروی شکسته

 

اگه از خاک بلا سوال کنی

 آشنا با کف پای زینبه

اگه خاکش بوی عاشقی میده

 جای دفن بچه های زینبه

 اگه شام وکوفه شد ویرون سرا

چون که جای خطبه های زینبه

 اگه از شام میاد صوت علی

صوت همچون مرتضای زینبه

اگه مهدی شال مشکی میندازه

 این همون شال عزای زینبه

 اگه صحرای دلم خدائیه

 چون که جای ردپای زینبه

اگه که سینه زن حسین شدی

مطئنم که دعای زینبه 

دوای هر دل بی درمون، بدون

 ذره ای از خاک پای زینبه

 قصه لیلی مخون، وز غصه مجنون مگو

 دفتر عشق خدا خطش به نام زینبه

معنی عشق مجسم زینبه

اونکه بر غم هست خاتم ، زینبه

ناخدای کشتی غم ، زینبه

تا نفس در سینه ، روز و شب بود

دم حسین و بازدم زینب بود

 

 

 

باز هم دلم هوای انارم کرد...

 

 

 

 

نمی دانم چه شد که باز یک هو و بی هوا هوای تو کردم...

 

 

 

باز باران

 

 

 

باز باران

با ترانه

 

 

با گوهر های فراوان

میخورد بر بام خانه

 

 

 من به پشت شیشه تنها

ایستاده

در گذرها

رودها راه افتاده

شاد و خرم

یک دو سه گنجشک پر گو

باز هر دم

 

 

میپرد،این سو و آن سو

میخورد بر شیشه و در

مشت وسیلی

آسمان امروز دیگر

نیست نیلی

یادم آرد روز باران

گردش یک روز دیرین!

خوب و شیرین

توی جنگل های گیلان

کودکی ده ساله بودم

 

شاد و خرم

نرم و ناز

چست و چابک

 

 

 

از پرنده

از خزنده

از چرنده

بود جنگل گرم و زنده

 

 

 

آسمان آبی، چو دریا

یک دو ابر ،اینجا

چون دل من!

روز روشن

بوی جنگل

 

 

تازه و تر

همچو می مستی کننده

بر درختان میزدی پر

 

 

هر کجا زیبا پرنده

برکه ها آرام و آبی

برگ و گل هر جا نمایان

چتر نیلوفر درخشان

آفتابی..

 

 

سنگ ها از آب جسته

از خزه پوشیده تن را

بس وزغ آنجا نشسته

دم به دم در شور و غوغا

رودخانه

با دو صد زیبا ترانه

زیر پاهای درختان

چرخ میزد،چرخ میزد،همچو مستان

چشمه ها همچو شیشه های آفتابی

نرم و وش در جوش و لرزه

توی آنها سنگ ریزه

سرخ و سبز و زرد و آبی

با دو پای کودکانه

میدودم همچو آهو

میپردم از لب جو

دور میگشتم ز خانه

 

 

می کشانیدم به پایین

شاخه های بید مشکی

دست من می گشت رنگین

 

 

از تمشک سرخ و مشکی

میشنیدم از پرنده

داستانهای نهانی

از لب باد وزنده

راز های زندگانی

 

هر چه میدیدم در آنجا

بود دلکش؛بود زیبا

شاد بودم

می سرودم

روز ،ای روز دلارا

داده ات خورشید رخشان

 

 

این چنین رخسار زیبا

ورنه بودی زشت و بیجان

این درختان

با همه سبزی و خوبی

 

گو چه می بودند جز پاهای چوبی

گر نبودی مهر رخشان؟

روز،ای روز دلارا!

گر داراییست،ازخورشید باشد

ای درخت سبز و زیبا

هر ه زیبایی است از خورشید باشد

اندک اندک،رفته رفته،ابرها گشتند چیره

آسمان گردیده تیره

بسته شد خساره ی خورشید رخشان

ریخت باران،ریخت بارن

جنگل از باد گریزان

چرخ ها میزد چو دریا

دانه های گرد باران

پهن میگشتند هر جا

برق چون شمشیر بران

پاره میکردابرها راتندر دیوانه غران

مشت میزد ابرها را

روی برکه مرغ آبی

از میانه ، از کرانه

با شتابی چرخ میزد بی شماره

گیسوی سیمین مه را

شانه میزد دست باران

بادها، با فوت، خوانا

مینمودندش پریشان

سبزه در زیر درختان

رفته رفته گشت دریا

 

توی این دریای جوشان

جنگل وارونه پیدا

بس دلارا بود جنگل

به، چه زیبا بود جنگل

بس فسانه،بس ترانه

بس گوارا بود باران

به، چه زیبا بود باران!

میشنیدم اندر این گوهر فشانی

رازهای جاودانی،پند های آسمانی

بشنو از من،کودک من

پیش چشم مرد فردا

زندگانی خواه تیره، خواه روشن

هست زیبا،هست زیبا ،هست زیبا

 

 

 

 

 

و اما

ببار باران...

 

 

امن یجیب المضطر اذا و یکشف السو‍ء

 

 

و تو ای مسافر من

یک روز میایی...

از انتهای رویای بی انتهای من...

 

تا حالا رد پاهایی که از خودت به جا گذاشتی رو شمردی؟

معاشران گره از زلف یار باز کنید...

 

 

 

 

زندگی زیباست ای زیبا پسند!

 

 

در پی حقیقت...

 

 

یا علی